11 Απριλίου 1982 - Πάτρα

Διαβάζουμε στο περιοδικό MOTOSPORT, τεύχος 43, Μάιος 1982

Μετά τις σωστές διοργανώσεις των δύο πρώτων αγώνων, οι οδηγοί Trial είχαν μια οδυνηρή επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα, πηγαίνοντας στην Πάτρα για να συναντήσουν μια απαράδεκτη κατάσταση από οργανωτική άποψη πού λίγο έλειψε να οδηγήσει στην αποχώρησή τους και στην μα­ταίωση του αγώνα. Δεν συνηθίζουμε να ρίχνουμε ευθύνες από εδώ και από εκεί για ότι κακό συμβαίνει στο χώρο τής μοτοσικλέτας αλλά επί τέλους αυτές οι ευθύνες υπάρχουν και κάπου πρέπει να αποδοθούν! Γιατί στην Πά­τρα το μόνο καλό ήταν οι σωστά σχε­διασμένες ειδικές και τίποτε άλλο! Ο αγώνας γινόταν σε ένα ποτάμι μόνο και περιελάμβανε μόνο δυο γύρους με οκτώ ειδικές ο κάθε ένας! Οι κριτές ή­ταν εντελώς ακατάλληλοι και δεν μπο­ρούσαν να κάνουν ούτε στοιχειωδώς τη δουλειά τους. Ή λέσχη δεν είχε φροντίσει να βγάλει καρτέλες για κάθε οδηγό (όπου θα σημειώνονταν τα αποτελέσματα τής κάθε ειδικής) και τελικά ή λύση πού βρέθηκε ήταν να σημειώνει ο κάθε κριτής τις ποινές στη δική του κάρτα και ο οδηγός μετά την ειδική να κατεβαίνει και να... υπογράφει ότι συμ­φωνεί! Όμως δεν γίνονται έτσι οι αγώνες. Εάν ο Α.Ο.Π. είχε προβλήματα στο πρώτο του Trial, δεν είχε παρά να ζητήσει τη δουλειά τής Ε.Θ.Ε.Α. ή ακό­μα καλύτερα, του Σ.Α.Τ. Αλλά και ή Ε.Θ.Ε.Α. πριν δώσει τον αγώνα στη λέ­σχη έπρεπε να βεβαιωθεί ότι ή τελευ­ταία ήξερε τι είναι τέλος πάντων αυτό το Τράιαλ και πώς γίνεται. Το ότι δεν ματαιώθηκε ο αγώνας οφείλεται οπωσ­δήποτε στους οδηγούς πού σκέφτηκαν αρκετά ψύχραιμα ότι το νεογέννη­το Τράιαλ δεν μπορεί να δεχτεί τέτοιου είδους πλήγματα. Αλλά δεν πιστεύου­με ότι θα ανεχθούν ξανά κάτι τέτοιο, γιατί οι άνθρωποι αυτοί προπονούνται και πληρώνουν για να τρέχουν και όχι για να οργανώνουν αγώνες.

Στις ελάχιστες (αλλά όπως είπαμε πολύ όμορφες) ειδικές του αγώνα οι Θεσσαλονικείς οδηγοί Θεοχαρίδης και Καλαμαρινός πήραν τούς λιγότερους βαθμούς ποινής εμπρός από τούς Καμ­πούρη και Μιχελάκη. Εντύπωση έκανε ο νεαρός Ζάν Μάρκ Γκυγιώμ, πού με πολύ σωστό και επαγγελματικό τρόπο έφερε την μοτοσικλέτα του, μια τα­λαιπωρημένη Yamaha ΤΥ, στην πέμ­πτη θέση. Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Καλαμαρινός άφησε επί τέλους το παλιό και ακατάλληλο Aspes του για μια Montesa 349, αφού όμως έχασε στους προηγούμενους αγώνες αρκετούς βαθμούς, μια και οι καλές θέσεις πού έφερε δεν μετράνε στη μεγάλη κα­τηγορία αλλά στη μικρή. Ο Μιχελάκης δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και έπε­σε σε πλήθος σφαλμάτων, βασικά λό­γω βιασύνης. Οπωσδήποτε όμως πολλοί οδηγοί επηρεάστηκαν από τη μικρή έκταση τού αγώνα πού δεν τούς άφηνε περιθώρια για να εφαρμόσουν κάποιο σύστημα ή τακτική. Πιστεύομε ότι ο κανονισμός πρέπει να προβλέπει τέτοιες καταστάσεις και να ορίζει ένα μίνιμουμ ειδικών διαδρομών και γύ­ρων, για να μην βγει αύριο ή τάδε λέ­σχη και κάνει αγώνα με... πέντε ειδικές μια κι έξω! Ακόμα και επειδή ποτέ δεν είναι αργά, ας καταργηθούν οι κατηγο­ρίες, όπως γράψαμε στο προηγούμενο τεύχος, και νικητής κάθε αγώνα να εί­ναι αυτός πού μαζεύει τούς λιγότερους βαθμούς ποινής γιατί τελικά αυτός είναι ο καλύτερος και δεν είναι δί­καιο να παίρνει τούς ίδιους βαθμούς (στο έπαθλο) και κάποιος άλλος πού θα κερδίζει ίσως τη δική του κλάση αλλά με διπλάσιες ποινές. Εξ άλλου είναι αστείο να μιλάμε για κατηγορίες αφού στην Πάτρα ξεκίνησαν τρεις στα 50­125, πέντε στα 126-250 και 16 στα 251 - 350 όπου γίνονται οι μάχες και διεξάγε­ται το έπαθλο. Ψυχραιμία παιδιά! Γιατί δεν ακολουθούμε αυτά πού γίνονται στο εξωτερικό αλλά σκαρφιζόμαστε νέες καταστάσεις για πράγματα πού πρώτη φορά βλέπουμε;

Σχετικές εικόνες:

Πηγή: περιοδικό MOTOSPORT, τεύχος 43, Μάιος 1982 - Αρχείο Άγγελου Σινάνη.